ඉන්ටවල් ඉවරා...යි!

හරී...දැන් ආයිත් ඔළුවෙන් හිටගනිල්ලා. 

සිහිනයක්

ජීවිතයේ බරක් පතලක් වැඩිය නොදැනෙන කාලයකදි තාත්තෙක් වෙන්න ලැබුණොත්? කොහොමට තියේද? ඒකත් අනපේක්ෂිත විදිහට දෙයියො දුන්නු තෑග්ගක් වුණොත්? ඇත්තටම හීනයක් වගේම වෙයි. එහෙම අමාරුවේ වැටුණු වෙලාවක දෙපාර්ශවේ දෙමාපියෝ මොන විදිහට මැදිහත් වේවිද?

ඉතාම කළාතුරකින්, පොඩි ලිපියකින් ලොකු පණිවිඩයක් දෙන අපේ ලොකුම ලොකු අයියා ‍කෙනෙක් නැවතත් සක්‍රීය වෙලා ගොඩ බැසීමෙන් පසු........

සීයාගේ දෙසීය

මේ රටේ සිද්ධවුණු ප්‍රසිද්ධ සිද්ධීන් පසුපස ඇති අප්‍රසිද්ධ ජවනිකා හෙළිදක්වන්නටත්, අදටත් ගමේ ගොඩේ සිද්ධවෙන අප්‍රසිද්ධ ජවනිකා ඉතා රසවත්ව අකුරු කරන්නටත් සමත් අපේ ප්‍රවීණයෙක් දෙසීය වෙනි පෝස්ට් එක දාලා තිබුණා. උන්දෑත් ඉතිං ගල් මල් දෙකටම නොසැලෙන ‘පොරක්‘ ම තමා. විශේෂයෙන් බ්ලොග් කෙරුවාව ආරම්භයේදී අනික් බ්ලොගාලා එක්ක ඩීල් කරපු හැටිත් උන්දෑ මතක් කොරලා තියෙනවා මේ අතීත සැමරුමේදි... සුභ පතනවා! දීර්ඝායුෂ ලැබේවා!

බිනරමලී එක්ක එන්න

මට කවදත් ඇලජික් වෙච්චි බොහොම ගැඹුරු දේශපාලන විග්‍රහයන් දිගට දිගේ ඇදලා අරින, විවිධ රටවල සමාජ ආර්ථික ක්‍රම රිකොන්සයිල් කොරන, ඉඳ හිට පුංචි අපිටත් කියවන්න සරල දෙයක් ලියන අපේ තවත් යෝධ මනසක් ගැන තමා මම මේ කිව්වෙ. මුන්නැහේ වැඩකට බැස්සොත් තනියම හරි ඇදලා තමා නවතින්නෙ. අනික තමා බ්ලොග් ලෝකයේ චිරස්තිථිය සඳහා සෑහෙන වැඩසටහන් ගණනක් සඳහා අදටත් මූලිකත්වය ගෙන ක්‍රියා කොරන්නෙක!

මගේ පැලටත් හඳ පායලා! මෙහෙම කුණුහබ්බ ලියන බ්ලොගක මාසේ හොඳම නිර්මාණය පළවීම කියන එක පුදුමයි තමා. ඒ වුණාට ඉතිං ලැබෙන දේ ඉතා සතුටින් භාරගන්නා ගමන්ම, නෙළුම් යාය දිගුකල් දිනේවා කියලා ඉත සිතින් ප්‍රාර්ථනා කොරනවා...ඕං!

සම්මුඛ පරීක්ෂණය

බොහොම රොමෑන්ටික් ආදරයක් ගැන ලියන අතරෙ සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට මුහුණ දෙන්න ඕනෑ විධිය ගැන උපදෙස් මාලාවක් අපේ අති ප්‍රවීණ බහුශ්‍රැත බ්ලොග්කරුවෙක් ලියලා ඕං. රස්සාවකට යංට හිතං ඉන්න උන් කියෝලා බලපල්ලා. තමන් තමන්වම මාකට් කරගන්නේ කොහොමද කියලා උන්නැහේ කියාදීලා තියෙනවා. මුන්නැහේගේ ලිපි මං කියවන්නේ උණු පිට නෙමේ. ටිකක් නිවෙන්න ඇරලා, හොඳටම විවේක වෙලාවක. ඇයි දන්නවද? තනිකර මාගල්..! ඇස් වහක් කටවහක් නෑ මුල ඉඳං අගටම එක හුස්මට කියවතෑකි. ඒ නිසා මම කැමති නෑ ඉන්ටරප්ට් වෙන වෙලාවක ඒවා කියවන්න.

ගුරු දිනයට පසු සටහනක්

ගුරු වෘත්තිය කියන්නේ විවාදයට තුඩුදුන් රැකියාවක්. කොයි ක්ෂේත්‍රයෙත් වගේ අධ්‍යාපනයෙත් දෙවිවරු වගේම අපතයොත් ඉන්නවා. විශේෂයෙන් ජාතියේ අනාගතයේ ඵල දරන විසල් වෘක්ෂයන් සියල්ලේම පැල තවාන් වන පාසැල් පද්ධතිය තුල ඉන්නා ඇතැම් අයිසිස් ලා නිසා මේ ගැන කතා කිරීමත් පිළිකුල්. සිඟිති මනසක් ඇති දරුවෙකුගෙන් තමන්ගේ මිනිහා එක්ක තියෙන වෛරය පිරිමහගන්නා ගැහැණුත් ඒක අනික් පැත්තට කරන පිරිමිත් මේවායේ අඩු නෑ. දරුවන්ට වුණත් ඇතැම් වැරදිවලට දඬුවම් කල යුතුයි. නමුත් එය ද්වේෂයෙන් නොකල යුතුයි. ශාරීරිකව බරපතල ආබාධයක් හෝ දැඩි මානසික වේදනාවක් ඇති නොවන අයුරින්, මේ වරද වැඩිහිටියෙකු වශයෙන් කළහොත් එහි ඵලවිපාක මේ දඬුවම මෙන් සිය දහස් ගුණයකින් බරපතල බව දරුවාට දැනෙන්නට කළයුතුයි.

සමාජ විග්‍රහයන් අපූරුවට ලියන අපේ හිතවත් සගයෙක් ලීව ලිපියකටයි මම ඒ සටහන එක්කලේ. ඔහු මේ සමාජ සිද්ධීන් ගැන කියනා දේවල් හැමදාමත් හොඳ කතිකාවතකට මුල පිරීමක් වුණා. එහි තිබුණු උපුටා ගැන්මක එක කොටසක් මෙතන දාන්නෙ, ඒක මොනතරම් වැදගත් කියමනක්ද කියලා මට හිතුනු නිසා.

//ළමයින් පාලනය කිරීමට පහරදීම අනවශ්‍ය බවට මට ඇති හොඳම සාධකය නම්, පාසලේ බොහෝ ගුරුවරුන් විසින් නමගිය අට්ටරයින් ලෙස හංවඩු ගසා කොන් කර ඇති ළමයින්, එකම පහරක් හෝ නොගසා උන්ගේ හදවතට දැනෙනා හැගීම් බර ලෙස කතා කර උන් පාලනය කර ගන්නා , ගුරුවරියක් වන මගේ බිරිඳයි.මගේ බිරිඳ ඉදිරියේ තම හදවත විවර කරනා එවන් බොහෝ දරුවන්ගේ කථා ඉතා ශෝචනීයයි. ගෙදර සහ හැදෙන පරිසරයේ ඇති බොහෝ හේතූන් මත දරුවන් එම තත්වයට පත් වෙන බව දරුවන්ගේ හෙළිදරව් කිරීම් තුලින් පැහැදිලි වෙනවා.අද මිනිසුන් එල්ලුම් ගස ගෙනෙව් කියා මොරදෙන්නේ එසේ නිසිලෙස හඳුනාගෙන සැබෑ හේතුන්ට පිළියම් නොලබූ, යහමගට නොගත් එවන් දරුවන් එල්ලන්නටයි.//

මනුස්සකම්
අපේ ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදියෙක් ලියලා තියෙනවා දෙයාකාරයක කෙයාසෙන්ටර් ගැන. අපේ සංස්කෘතියට නොගැලපුනාට දෙමාපියන් සහ දරුවන් පවුලෙන් වෙනම තැබීම ලෝකෙ ගොඩක් රටවල සිද්ධවෙනවා. අපේ පවුල් බැඳීම ඉතාම දැඩියි. අපිට අපේ දරුවො දෙමාපියො ඈත් කරන්න බැරි කමක් තියෙනවා හිතේ. එතන කතාබහ කරපු සමහර අය කියලා තියෙන්නේ මේ කෙයා සෙන්ටර් වල පහසුකම් හා තත්ත්වය දියුණු කරන්න ඕනි කියලා සුපිරි තත්ත්වයට, වැඩි මුදලක් අයකරලා හරි. මාත් හිතන්නේ, ඒක විය යුතුයි. ඒ වගේම ඒවායේ යොදවන කාර්ය මණ්ඩලය තමන්ගේ පවුලේ අයටත් වඩා සුහද, කාරුණික අය වීමත් අවශ්‍යයි. 

කොහෙද යන පිස්සෙක්
අපි අතරෙ ඉන්නවා තවත් සුපිරි පද රචකයෙක්. මිනිස්සු කළයුතු, නොකලයුතු දේවල් ගැන විනාඩි පහකට ආසන්න කාලයක් කියවෙන අපූරු ගීතයක් ජගත් වික්‍රමසිංහගේ ලයාන්විත හඬින් කියවෙන්නේ මේ පිස්සාගේ පෑන් තුඩින් ලියවුණු අකුරු නිසා. 
මේ පිස්සා 2009 විතර ඉඳලා ලියන්න ගත්තට ඊයේ පෙරේදා තමා අළු ගසාදාලා නැගිටලා තියෙන්නෙ. කියවන්න වටිනාම බ්ලොග් එකක්.

ජීවිත සමග සෙල්ලම්
අපිට ඉන්න සුපිරිම බ්ලොග් ඇවිදින්නෙක් බොහොම සිත් පාරවන සිද්දියක් මතුකරලා තිබුණා. මිනිස්සු පුදුමාකාර විදිහට අත්මාර්ථකාමීයි තමයි මාතෙ. සමහර මිනිස්සු ඉස්සරහට යන්නෙ තවත් සීයක් දෙනා තල්ලුකරලා දමලා. ඒ අතරින් ඉඳහිට එකෙක් දෙන්නෙක් වැටෙන්නේ දුම්රිය සහ වේදිකාව අතරට! උන් වටා ඉන්න උන්ගේ ආදරණීයයන්ට පමණයි උන්ව වටින්නෙ. තල්ලුකරපු එකාට මතක් වෙන්නෙ නීතිය හඹාගෙන ආවොත් විතරයි. එතකොට දුම්රිය පිටත් වෙලා ඉවරයි.
මේ ලේඛකයා අපූරු ලිපි පෙලක් ලිව්වා ඉස්සර. ඒවා කියවන්න පුළුවන් එක දිගටම. වාග් විලාශය වගේම සිද්ධීන් විස්තර කිරීම සම කරන්න බෑ කාටවත්. පරිවර්තන වුණා හෝ නැතා, ඒවානම් විශ්ව සම්බහයියයි.

සමුගැනීමක් නොවේ

අපේ තවත් එකෙක්ට මගේ ලෙඩේ හැදිලා. නෑ නෑ. පේන විදිහට විභාග කේස් එකක් වගේ. මක්කා නවත්තලා හරි කමක් නෑ ඉගෙන ගනිල්ලා. අන්තිමට ඔච්චරයි ඉතුරුවෙන්නෙ. ඔය ගොඩක් ලොක්කො උඩහට නැගපල්ලා කියලා මෝටිවේට් කලාට අපි උඩහට යන්න උන් ළඟට යනකොට කතුරු මුවාත් කාරයා එළියට යනවා. ඒව්වට අහුනොවී යන මාර්ගත් හොයාගනිං. (පුළුවනං වෙලාවක ඇවිත් ආයි ලියපං)

෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴෴

මේ කෙළිය හරියන්නෑ. කවියක්වත් කියෝමු ආයිබොවංඩ.

සෙල්ලම් පිස්තෝලෙ

බඳින වයස ආපු අපේ කැමා මල්ලියා
ඉටිකිරි කෙල්ලෙක් බැන්දා හැම තැනම සොයා
ඒ වුණට පොඩි පරහක් මිනිහට හිටියා
බොහොම කලින් සමහර දෑ පිටව යන නියා

මේ ගැන හිතලා දුක්වී පළක් නෑ කියා
දොස්තර තැන හමුවන්නට යැයි කැමා ගියා
මේක ඔබේ මනස සමග බැඳුනු දෙයක්නේ
හිත ගැස්සෙන දෙයක් තමයි කරන්න ඕනේ

ගෙදර යන ගමන් යන්නකො ටොයිස් කඩේට...(දන්නවනේ..අදිංට)
සෙල්ලම් පිස්තෝල ඇතේ එහි විකුණන්න...
කැප් රෝලක් සමග එකක් මිලදී ගන්න...
සාක්කුවේ හංගාලා තියාන ඉන්න...

ගෙදර ගිහිං බිරිඳ සමග විනෝද වෙන්න...
පිටව යන්න ඔන්න මෙන්න වෙද්දී ඔන්න...
පිස්තෝලේ පත්තු කරන වෙලාව මෙන්න...
හිත ගැස්සෙයි උණපු ඒව ආපහු යන්න...

උපදෙස් ලෙස කැමා මල්ලි ආපහු යනවා
කියපු ලෙසින් හැම දේමත් පෙළට කරනවා
පැය දෙකකට පස්සෙ බොලේ මේකා එනවා
තුවාලෙකට බේත් දමා දෙන්න කියනවා

මොකද වුණේ කියලා දොස්තර විමසනවා
ඇත්තම පිස්තෝලයක්ද ගත්තෙ අහනවා
ඩොක්ට ඔයා මගුලක් මේ කතා කරනවා
මට වුණු දේ ඇහුවොත් වහ කාල මැරෙනවා

ඕන්න මම සෙල්ලම් පිස්තෝලෙ අරගෙන...
හංගාගෙන ගියානෙ බිරිඳව සොයාගෙන...
ටිකක් වෙද්දි අපි හිටියේ හැට නමය වගේ
ඔන්න ඔය අතරෙ හදිසියෙ පිටවෙන්න වගේ


පිස්තෝලයෙ කොකා අස්සෙ තිබුණෙ ඇඟිල්ල...
පත්තුකලා ගේ දෙදරා යන්න වෙඩිල්ල...
අරකි කෑලි යන්න හැපුවෙ මගෙ මෙව්ව එකෙන්...
මෙන්ඩා අත් උස්සාගෙන ආවෙ ඇඳ යටින්...