ජීවිතය - 03

පළමු දැක්ම
දෙවන දැක්ම

නිදිමත බිඳක් විතරක් ඇස්වල ඉතිරි කරගෙන මම ඇහැරෙනවා. ඇඳ දකුණුපැත්තෙ කනප්පුව උඩ තියෙන ෆෝන් එක ඇරං වෙලාව බලනවා. හතරයි! පහට එලාම් එක තිබ්බට මට ඊට කලින් ඇහැරෙනවා. බාත්රූම් එක කරා පිවිසීමට ඇති කෙටි එහෙත් අතුරු මාවතේ ඇදුනු මං යාන්තම් තෙත සෙරෙප්පු දෙකෙන් ඇස්දෙකේ නිදිමත පොඩ්ඩක් පිහදානවා. ඇස්දෙකේ ඉතිරිවෙලා තියෙන නිදිමත සින්ක් එකට වැටිලා අඟල් එකයි කාලේ බටයක් දිගේ තත්පරයට සෙන්ටිමීටර් තිහක වේගෙන් ගලාගෙන යනවා. නිදිමතෙන් මිදුනු මම අතුරු පාරෙන් මහ පාරට පිවිසෙන ලේන් එකේ වේගෙන් ඉදිරියට ඇදෙනවා. හැම උදේම පුරුදුවුණු ඇල්වතුර මිලි ලීටර් පන්සීය මගේ අන්නශ්‍රෝතය දිගේ නිදිමත ඇදුනු වේගෙන්ම ගලායනවා. බඩට වතුර වැටුනා වගේ සනීපයක්! සමන් දේවාලෙ පෙරහැර නිසා බාර් වහලා දවස් තුනක්. ඊයෙ මට අහන්න ලැබුණු ඒ සතුටුදායක පුවත සිහිවීමෙන් කුල්මත් වුණු හිතින් කුස්සියට යනවා.

ඊයෙ රෑට උයාපු කුකුල් මස් හොද්දෙ ඝණ අඟල් තුන්කාලෙ කෑලි හත අටක් හොද්ද උඩ පාවෙනවා ගංගා නම් ගඟේ ශුද්ධ වූ ජලයේ මැරිච්ච කුකුල්ලු පාවෙනවා වගේ.

හාල් හෝදලා ලිපේතියලා අද එක ගල්කැටයක්වත් නොහැපේවා කියලා රයිස් කුකුරයට දෑත් එක්කරලා වැඳලා, අළුත් වෙනසක් කරන්න හිතනවා. මොනවගේ දෙයක්ද? බුකියේ ආටිකල් එකක් තිබුණා කරපිංචා හදන ක්‍රම ගණනාවක්. ඒවා රසවිඳලා තිබුණට හදලා බලන්න බැරිවුණා වෙනස් විදිහට. කැඳ හැදුවා. සම්බෝල හැදුවා. අද බදිනවා ගැඹුරු තෙලේ. කරපිංචා විතරක් බැඳලා තිබ්බොත් 'බනී'වත් බලන්නෑ ඒ දිහා. ඒ එක්කම ලොකුස්ටයි මටයි වේලිච්ච මිරිස් කරල් බැදලා ගන්නවා. අනික් තුන්දෙනාට හාල්මැස්සො බදිනවා. ඊයෙ හාල්මැස්‍ෙසො සුද්ද කරලා හෝදලා තිබ්බෙ මේක අද මේ විදිහට වෙන නිසාවෙන්න ඇති. බලමුකො ඒකෙත් හැටි. ඇයි? පොඩ්ඩො දෙන්නට බිත්තර පපඩම් දහයක්!

විනාඩි දහයෙන් ගැඹුරු තෙලේ බැදීම ඉවර කරනවා. පිඟානෙ හැඩේට කපපු කැලැන්ඩරේ සුදු පැත්ත උඩ කොලපාට ඕවලාකාර, ලා දුඹුරු පාට මත්ස්‍යාකාර, රතු දුඹුරු පාට කරලාකාර හැඩ වලින් සැරසෙනවා. ඊ ළඟට මොකක්ද? 

දැන් සතියකටත් කලින් ගෙදරට ඇවිත් එළවලු රාක්කෙ උඩ තට්ටුවේ කුලියට ඉඳලා දෙවනි තට්ටුවේ කට්ටිය එහෙන් ගියාට පස්සෙ එතන පදිංචිවුණු සිංහල කිරි අල හතරක් මුස්ලිම් අර්තාපල් එක්ක යහපානලය යටතේ සතුටින් කල් ගෙවනවා. මේකට මං අත තිබ්බෙ නැත්තං මාධවීනං සම්මෙට අත තියන්නෑ. කිරි අල හතර අර්තාපල් පවුලේ දාහත් දෙනාට ටටා කියලා කොලපාට ප්ලාස්ටික් පිඟානක් කතාකරගෙන මේසෙ උඩට එනවා. කොලපාටට වඩා රෝස පිට පිඟානක කිරිඅල ලස්සනට තියේවි. මම පිඟාන මාරුකරලා කිරිඅල ටික පෙරං ගාන්න ගන්නවා. 

*******************************************
පළමු හමුවීම කියන්නේ මහා උළුක්කුවක්. වචන ගලපාගන්න පුදුම වදයක් විඳින්නෙ. මොනවද ඉස්සෙල්ලම අහන්නේ?

ඔයාගෙ අම්මගෙ නම මොකක්ද?

&*%&&&&

එතකොට තාත්තගෙ?

^%^(%($%^

තව කවුද පවුලෙ ඉන්නෙ?

##%^*^_( ^_*(^_%$ ^%&(%)+&(#$&%. මම හෙට එනකොට උප්පැන්න සහතිකේ ගේන්නංකො.

එයා කට කොනකින් හිනාවෙලා කියනවා. මෙතෙක් එකට ඇදුනු ඩ්‍රොපමින් සහ සෙරොටොනින් පරදවමින් 50% කටත් වඩා ඇඩ්‍රිනලින් ශ්‍රාවය වෙනවා කම්මුල් රතු කරගෙන. විලි ලැජ්ජා හැත්තෑවයි. ඉන් පස්සෙ විනාඩි පහක් විතර මොකුත් කතාවක් නෑ කවුරුවත්ම.

ඔයාට තරහා ගියාද?

ඒ වචනවල ගැබ්වෙලා තියෙන්නෙ සමාව අයැදීමද, අනුකම්පාවද කියලා තේරුම් ගන්න මම තව විනාඩි දෙකක් විතර ගන්නවා.

ම්හු... ඒක නෙමෙයි. මේක දැනගෙන ඔයාලගෙ අම්මල තාත්තල මොනවා කියයිද?

මොකක් දැනගෙනද?

මේ...මේ...මේක..මේක..

හම්මේ...! හිතලා තියෙන දුරක්! මම කැමති නෑ ඕවා ගැන දැන්ම හිතලා හිතේ සතුට නැතිකරගන්න. එන විදිහකට මූණ දෙනවා එදාට.

මලා. 75% යි. මේක හරි පුදුම කතාවක්නෙ. මොකක්ද මේ සෙල්ලම?


*******************************************

මාධවී

වයස අවුරුදු - අප්‍රකාශිතයි. පෙනුම 30 යි.

අධ්‍යාපනය - උසස් පෙළ ජීව විද්‍යා (වසර අප්‍රකාශිතයි)

නිල වර්ණය - තද කහ, දුඹුරු, කළු, තද දම්

කැමතිම ඇඳුම - බ්ලවුස් ඇන්ඩ් ස්කර්ට්

කැමතිම පාවහන් - ස්ලිපර්ස්

කැමතිම කෑම - බත්, පරිප්පු, ඕනෑම බැදුමක්, මාළු

අකමැතිම කෑම - කිරි අල ඇතුළු ඕනෑම උෂ්ණ යයි කියන කෑමක්

කැමතිම බීම - තේ සහ කිරි

අකමැතිම බීම - අරක්කු

යහළුවන් - සීමිතයි. හිතවත් වුණොත් ඉතාම යහපත් යෙහෙලියකි. 

සංගීතය - ක්ලැසික් සහ සරල ගී

විනෝදාංශ - රූපවාහිනිය බැලීම, පුවත් පත් බැලීම, දරුවන්ට පාඩම් කියාදීම, නිදාගැනීම

පොඩ්ඩක් ඔළුව රිදෙනකොට මෙනිංජයිටිස් කියලා හිතන, පොඩ්ඩක් බඩ රිදෙනකොට උණ සන්නිපාතය කියලා හිතන, පොඩ්ඩක් සෙම වැඩිවුණාම නිව්මෝනියාව කියලා හිතන මාධවී නිදිමත නයිටියකින් වසාගෙන ඇති නිසා මට නොපෙනෙන තවත් මොකක් හෝ කැක්කුමක් කිහිලි ගන්නාගෙන ඇවිත් කුස්සියේ තියෙන එකම පුටුවේ වාඩිවෙනවා. 

උගුරු රිදනෙවා වගේ

හෙම්බරිස්සාව හැදෙන්න වෙන්න ඇති

යකෝ මේ මිනිහට ලෙඩක් කිව්වම වචනෙකින්වත් හිත සැනසෙන්න දෙයක් කියන්නැති හැටි! පිරිමි ඔහොම්මමයි! මේ ටික මට පරිවර්තනය කරන්න බැරි භාෂාවකින් එයා කියනවා. මම අන්තිම කිරි අලේත් සුද්ද කරනවා. කළු පාට කුරුට්ට පිහියට බිලිවෙද්දි කණ කොක් සුද මතුවෙනවා. ඒත් කලින් සුද්ද කරපු අල ගෙඩි තුන තව දුරටත් සුදු පාට නෑ. ඒවා කහට පාටේ වෙනස් පියවර තුනකට හැරිලා. කුරුට්ට ඇරපු හැම අලයක්ම වතුරට අල්ලනකොට නැති කළු පාට තැන් මතුවෙනවා. කිරි අල උදේක කලබලේ උයන්න ගත්තු මමයි මෝඩයා. මාධවී ඒ දත්තය සාධනය කරනවා මම නොහිතපු නිර්මාණයක් කරමින්.

කිරි අල ඌෂ්ණයි නේද, අනේ? අපිටනං හොඳ නෑ. අපේ ඇඟවල් ඌෂ්ණයිනෙ. 

ඔයාලට මස් තියෙනවා. 

සුපුෂ්පිත වීමට වෙර දරන මල් පොකුර අතින් වහගෙන මම කියනවා. සුපුරුදු නිහැඬියාවෙන් පසු කුරුටු ටික කුණු කූඩෙට දාන මම කිරි අල සේරම සෝදනවා. මෙන්න ආයිත් කළු ලප මතුවෙලා! මගුල! 

කිරි අල ගේන්න එපා, අනේ! කරදරේ.

ආයි කවදාවත් ගේන්නෙ නෑ!

මගේ ඇඟිලි අතරන් පෙති විහිදාගෙන එය සුපුෂ්පිත වෙනවා. මට ඒත් මදි. කෝපයේ විනාඩියේ පළමු තත්පර තිහ විතරයි ගෙවුණෙ. ඉතිරි තිහත් ගෙවනවාද, මේක මෙතනින් ඉවර කරනවාද? මම කිරි අල සේරම කුරුටු ගිය මගේම යවන්නේ විදුලි වේගෙන්. මම කෝපයේ විනාඩිය තත්පර තිස් පහෙන් අවසන් කරනවා. කිරි අල කන්න බලාගෙන හිටි ඇලුමිනියම් ඇතිලිය සුපුරුදු පරිප්පුවම අදත් කනවා.

මාධවී වතුර උණුකරන අතරෙ මම පොල් ගාන්න යනවා. හිරමණය අල්ලලා තියෙන පරණ දැව මේසය පැද්දෙනකොට ඒක ගිහින් ඊට යාබද වානේ මේසයට හේත්තු වෙලා අයනික බන්ධනයක් ඇතිවෙන්න තරං හයියෙන් පයිං එකක් ගහනවා. කෝපයක සේයාවක්වත් තිබුණානං ඒක මගේ කකුල දිගේ දැව මේසයටත් එතනින් වානේ මේසයටත් සම්ප්‍රේෂණය වෙනවා. හෙන ගහනකොටත් යකඩ/වානේ කෑල්ලක්නෙ එළියට දාන්නෙ. 

රට ළූණු ගෙඩියක් ඇතුලෙන් ‘චිරිස්‘ හඬින් ගමන් කරන පිහිතලයක් ‘ටොක‘ හඬින් ලෑල්ලක වදිනවා කුස්සිය පැත්තෙන් මට ඇහෙනවා. මල් සේරම පරවෙලා. වේලුණු මී මල් වගේ!

පොල් ටික ගාගෙන කුස්සියට යනකොට එයා පරිප්පු මාළුවට ඕනි සේරම හදාගෙන ටැප් එක පැත්තට යනවා.

කිරෙන්ම උයමුද?

හා... ඔයා තුන පහ ගෙනාවෙ නැද්ද? මං පැකට් එකක් තියෙනවා දැක්ක හින්දා කිව්වෙ නැත්තෙ. බැලුවම ඒකෙ කහ! බැදපු තුනපහ ටිකක් දානවා.

අද හවසට ගේන්නං. 

මම පොල්කිරි මිරිකලා ඇතිලියට එකතු කරලා ලිපේ තියනවා. සැර ගින්නේ කිරි උතුරනකං එකම පැත්තට හැඳි ගානවා දොදොල් හැඳි ගානවා වගේ. කිරි ඉතිරුනාම ලිපේ දැල්ල මැද රවුමට බස්සලා තියලා මම යනවා ෆෝන් එක හොයාගෙන. නෝට් එකක් දාගන්නවා.

Curry Powder

මාධවී තේ හදන අතරෙ මම ගිහින් මිනි බාලිකාව අවදි කරවනවා.

ළමා......යි. නැගිටින්ඩ. දෙපාරක් කියන්නෑ අද. ලොකුස් ඇහැරෙන්ඩ. අද කීය වෙනකං ද පංති?

දෙක... වෙන....කං...

එහෙනං කෑම ගෙනියන්න එපෑ. අන්න ඔයාට හාල්මැස්සො බැද්දා. මිරිස් කරල් බැද්දා. කරපිංචා බැද්දා. 

නිදිමත අතරින් නික්මෙන ඒ හිනාවේ සුදු පාට රැල්ල මගේ හිත පුබුදු කරවනවා.

*******************************************

කෑලි වලට කැඩිලා ගියේ මාධවීගෙ ෆෝන් එක නෙමේ. කැරපොත්තා! මේක තිබුණොත්නෙ මේ හැමදේම. ඒ කෑලි අතර මගේ කේන්තිය දියවෙලා යාවි කියලා හිතුනත් එහෙම වුණේ නෑ. ඉස්සර අපි උන්නු පැත්තට කිට්ටුවෙන් ගං වතුර එනවා. එක තැනක කුඹරක් තියෙනවා, මහ පාරත් යට කරගෙන ඒක හරහා කළුගඟ බිම්මක් දානවා. දවස් දෙක තුන හොඳටම වහින කොට හිටි හැටියේ රෑ දෙගොඩ හරියේ තාත්තා අපිව ඇහැරවනවා ‘හොඳින් කන්දීලා බලන්න‘ කියලා. හැතැක්ම බාගෙකටත් මෙහායින් මහා ශෝකාලාපයක් වගේ ගලන බිම්මේ සද්දෙ පුංචි අපේ හිත්වල ඇති කලේ මහා මූසල බයක්. මට ඒක දැනුනා.

දැන් වයස කීයද?

......................

දැන් වයස කීයද කියලා ඇහුවෙ.

.......................

මේ වයසට ඕවා පටං ඇරගෙන ඕවා ඕනි කාලෙ මොනවද කරන්න හිතා ඉන්නෙ. ඕ ලෙවල් කටේ. ඇයි මෙහෙම කරන්නෙ. උඹ දන්නවද උඹ ගැන මොනතරං බලාපොරොත්තු ගොන්නක් අපේ හිත්වල පිරිලා තියෙනවද කියලා? නංගිලා මොනවා නොකරයිද උඹ ඔහොම කලාම?

.......................

කතා කරපං... එක්කො මට බැනපං. නැත්තං ගහපං. නැත්තං මාව මරපං. මාව මැරුවනං මීට හොඳයි.

තාත්තා හිතන දෙයක් මෙතන නෑ. නිකං ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප් එකක් විතරයි.

ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප්? ඇයි ඔය ෂිප් එක ෆෝන් එකෙන් මහ රෑ එස්එම්එස් එවන්නෙ. මට උගන්නන්න එනවද කොල්ලො ගැන. තාත්තලට තේරෙනවා පුතේ, කොල්ලො හැරෙන කොට. උඹ එන්න එපා මට උගන්නන්න. මම කී දවසක් කියලා තියේද අඩුම ගානෙ කැම්පස් එකට යනකං ඉවසන්න කියලා. එතනදි උඹට හම්බවෙන්නෙ අඩුම තරමෙ උඹේ මට්ටමට ඉගෙනගත්තු එකෙක්. මොකක් හරි ස්ථාවරයක් තියෙන එකෙක්. දැන් මේ ඕ ලෙවල් කටේ තියාගෙන මොකක්ද මේ නටන නාඩගම.

තාත්තේ ඔය කියන මොකවත් මෙතන වෙලා නෑ.

රටකජු ඇටයක් තලන්න කුළු ගෙඩියක් ගත්තද කියලාත් මට හිතෙනවා. ඒත් මගේ නිරීක්ෂණවල හැටියට දැන් සති දෙකක් විතර ඉඳලා මේකි ෆෝන් එකේ ලැගගෙන ඉන්නවා වැඩියි. නෑ... මම හරි.

හොඳයි. උඹ පිළිගන්නෙත් නෑ. මොකාද කියලා කියන්නෙත් නෑනෙ. අදින් පස්සෙ උඹෙයි මගෙයි නෑකම ඉවරයි. මම නෑ කියලා හිතාගනිං.

මම කාමරේ තියෙන පුටුවකටත් පයින් ගහගෙන එළියට යනවා.

නින්දට වැටෙන තුරුත් මගේ හිත වැහි වළාකුළු වලින් බරවෙලා. උදේ ඇහැරෙන්න වෙන්නෙ අඳුරු දවසකට. ඇහැරිලා විනාඩියක් යන්න කලින් මා ළඟ තිබුණු වටිනා වස්තුවක් අහිමිවීමෙන් ඇතිවන හිස් අවකාශයේ දිග පළල මගේ හිතට දැනේවි. හෙට ඉර නොපායනවානං හොඳයි. 

*******************************************

෴ මතු සම්බන්ධයි ෴

(මාතෙ, මොකක්ද මන්දා බං උඹ දෙයක් කිව්වම නොකර ඉන්න බැරි මගුලක් තියෙනවා මට.)