ජීවිතය - 04

ඒත් පහුවදාට ඉර පායනවා. ඒ ඉර වෙනස්. වෙනදා පායපු සුදු පාට රැස්වලල්ලක් එක්ක දීප්තිමත්ව නිල් පාටට බැබලෙන ඉර නෙමේ මේ. ඇඟ ඇතුලේ එය තිබෙන බව නොදැනෙමින් මෙතෙක් තිබුණු අවයවයක් ඉවත් කරලා දැම්මාට පස්සේ ඒක නැති අඩුව දැනෙනවා. ‘මට කොතනද වැරදුනේ?‘ මම හැම දෙයක්ම ආවර්ජනය කරන්න උත්සාහ කරනවා. මොකක්ද මගෙන් වුණු අඩුව? කන්න අඳින්න දෙනවානං, උගන්නනවානං, ආදරේ පෙන්නනවා වගේම හදවතේ ඒක තියෙනවානම්........... ම්....අන්න පොට! ආදරේ පෙන්නනවා වගේම හදවතේ ඒක තියෙනවානම්.




ලොකුස්,

................

මෙහෙ එන්න

ඇයි?

මේ අහන්න පුතේ. මට දැනෙනවා මට මෙතෙක් තිබුණු වැඩිය නොදැනුනු දෙයක් මගෙන් අයින් වෙලා ගිහිං කියලා. අපි ඔයාට ආදරේ පෙන්නනවා වගේම අපේ හදවතෙත් ඒක තියෙනවා. ඒ වුණාට ඔයාට ආදරේ පෙන්වන අනෙක් අයත් එහෙමද කියලා මම කොහොමද සහතික කරලා දැනගන්නෙ.

තාත්තෙ තාත්තා හිතන දෙයක් මෙතන වෙලා නෑ. ඒ ළමයා යාළුවෙක්ගෙන් මගේ ෆෝන් නම්බර් එක ඉල්ලගෙන තියෙනවා.

කවුද ඒ යාළුවා?

සඳමිණි.

එයාව ආශ්‍රයෙන් අයින් කරන්න වහාම. එයා ඔයාගෙ හොඳ යාළුවෙක්නම් ‘කොල්ලෙකුට‘ අම්මගෙ ෆෝන් නම්බර් එක දෙන්නෙ නෑ, ඒක පැහැදිලිවම මිත්‍රද්‍රෝහී කමක්. මම මේ කියන දේ ඔයාට තේරෙයි තව ඉදිරියෙදි. මම කවදාවත් මම දන්න ගෑණු කෙනෙක්ගෙ නම්බර් එකක් පිරිමියෙකුට දීලා නෑ ‘මේක ට්‍රයි කරපං‘ කියලා. කෙල්ලෙක් වෙලත් එයා කරපු දේ වැරදියි. එයාගෙ යටිහිතේ තියෙනවා ඔයාට නොපෙනෙන ඔයාව අමාරුවේ දාලා බලාඉන්න ආසාවක්. 

නෑ...නෑ...ඔය තාත්තා හිතන තරම් එයාලා නරක නෑ. 

අහං ඉන්න. ඒක ඔයාගෙ එයා නොරුස්සන ලක්ෂණයකට කරන පළිගැනීමක් නෙමේනම් ඔයා අතින් කවදාහරි එයාට වුණු වරදකට පලිගැනීමක්. එහෙම නැත්නම් එයා ඔයාගෙ විභාග තරඟකාරයෙක්. මේ ලෝකෙ ඔයා හිතනවට වඩා ගොඩක් දරුණුයි පුතේ. ඔයා ලුසී බැලුවා. මතකද, ලුසී ජාවාරම්කාරයින්ට අහුවෙනකොට පෙන්නන පැරලල් සීන් ටික දිවියො මුව දඩයම කරන. ඔයාගෙ යාළුවා ඔයා එක්ක තරහක් නැතිව ඇති සමහරවිට. එහෙනම් මේක පිටිපස්සෙ එයාගෙ අම්මා ඇති. අම්මලාටම ගිය අධ්‍යාපනේ.....නෙදකිං.

තාත්තෙ ඔය තරම් දුරට කතාකරන්න දෙයක් මේකෙ නෑ. ඒ ළමයා එහෙම නරක ළමයෙක් නෙමේ.

අහ්.....අනේ දෙයියනේ මේ වචන ඇයි මම නාස්ති කරන්නෙ. උඹට ඕනි මගුලක් කරගනිං. මම නෙමේ උඹේ තාත්තා.

ඒ ඇස්වල කඳුළු දකින්න මම බලාපොරොත්තු වුණත් මට වැරදුනා.

සොලොස්විය! යෞවනයේ පොපියන හිතුවක්කාරම. 

තාත්තා නරකද?

නෑ.......

තාත්තා හොඳද?

ඔව්!

ඔව්! හොඳයි...ඒත් ඒ දැන්.

***********************************

පැය බාගයක් යද්දි ගෙදර හැමෝම අවදි වෙලා ඉවරයි. සිඟිතිටයි මධුවටයි මැද්දෙන් ඇඳට රිංගලා දෙන්නගෙ පිටට අත තියලා වැලි හලනවා වගේ හොලවලා නිදිමත යවන්න වුණේම නෑ. සාලෙ දිහාවෙන් උදෑසන තේ පානයේ අතුරු කතා මතුවෙනවා. දෙවන වාරයේ විභාගෙන් හැම විෂයටම ලකුණු අඩුකරගත්තු මධුවාට මාධවී සුපුරුදු ධර්මානුශාසනාත්මක දේශනාව ආරම්භ කරනවා. 

පාඩම් කරන්න කියලා කොච්චර කතාකරනවද? අන්තිමට මෙයාලගෙ සබ්ජෙට් සේරම මට කට පාඩම්. මෙයාට ලකුණු නෑ. මම විතරයි මේ ගෙදර පාඩම් කරන්නෙ. මටනං දැන් එපා වෙලා.

අනේ... මේ... අම්මෙ, අම්මනෙ ගණන් පොත කරගෙන යනකොට ඉතිහාස පොත ගන්නවා. ඉතිහාස පොත පටන් ගත්තම බුද්ධාගම් පොත ගන්නවා. නංගිටයි අක්කටයි මොකුත් කියන්නෑ. මාවමයි කන්න හදන්නෙ. 

මාධවී ලියලා තියපු ඡේදයට යටින් මධූ පරිච්ඡේදයක් ලියනවා.

මධූ අම්ම එක්ක එකට එක කියන්න යන්න එපා. ලොකු අය එක්ක කොහොමත් එකට එක කියන්න එපා කියලා මං කියලා තියෙනවා නේද? ඕකෙන් කවදාහරි ඔයා මට්ටුවෙන්නෙ රටෙන්. කවුද දැන් ඔයාව කන්න හදන්නෙ? 

මම නං හරක් මස් කන්නෑ. 

අම්මයි තාත්තයිනෙ.

මම දැන් මොකක්ද කිව්වෙ?

ඇයි ඉතිං හැම තිස්සෙම මාවමනෙ අල්ලගන්නෙ. මටමනෙ බනින්නෙ.

ඔය පේනවනෙ? ටයි එක ගැටගහ ගන්න බෑ තාම. ටයිකොන්ඩෝ ක්ලාස් යන්නත් අහනවා.

මම එයාගෙ ටයි පටිය ගැට ගහන ගමන් කියනවා.

උදේ පාන්දරම පොඩි එන්නතක් විදින්න හිතෙනවා. සතියකට දවසක්වත් ඒක නොවිද්දොත් පිළිවෙල සහ අනාගත මග කියන ප්‍රතිශක්තීන් දෙකම දුර්වල වෙලා අවුල් බව සහ කම්මැලිකම කියන විශබීජ දෙක පුංචි ශරීරයන් වෙලාගන්නවා. 

හරී............. අපි මෙහෙම කරමු. මධූව මම දානවා හොස්ටල් එකට. එතනදි ඔයාට හැමදේම කරන්න වෙන්නෙ කාල සටහනේ විදිහට. අනික පාඩම් කරන්නත් වෙලාවක් තියෙනවා. සෙල්ලම් කරන්නත් වෙලාවක් තියෙනවා. ඒ විතරක්යැ! ඔයාට එහේදි තේරෙයි අම්මට තාත්තට වඩා සැර මිනිස්සු මේ ලෝකෙ ඉන්නවා කියලත්.

අනේ......................එපා........................... මට චූටි අක්කා නැතිව ඉන්න බෑ..............

මධූට කරන යෝජනාව සිඟිති තරයේම ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. පුංචි මූණ දෙපැත්තෙන් රූරා බහින කඳුළු සුදු ගවුමට වැටිලා සුදු පාටෙ තෙත් වුණාම හැදෙන අමුතු පාට මොකක්ද කියලා මට උගන්වනවා. මේ කඳුළු ග්‍රන්ථි පාලනය කරවන්න වෙනවා මට අකමැත්තෙන් වුණත්. 

හරී...........එහෙනම් දෙන්නම හොස්ටල් නවතින්න. දෙන්නට දෙන්නා ඉන්නවනෙ. 

අනේ බෑ.....බෑ.... බෑ..... බෑ.....

ඒයි පරිප්පු හොද්ද වේලිලා නෙ. 

කුස්සිය පැත්තේ නවතම තොරතුරු වාර්තා කරන්නේ මොන ටී වී ද මන්දා.

වතුර ටිකක් දාන්න.

මම කුස්සියට ගියේ වැඩේ දෙල්වී ඇතැයි හිතාගෙන. මොකුත් වෙලා නෑ. හොද්ද හිඳිලා විතරයි. ඒකත් අර නිව්මෝනියා ලක්ෂණයමද කොහෙද. මම වතුර ටිකක් පරිප්පුවට එකතු කරලා ආයිත් ගින්දර වැඩි කලා. ලොකුස් ආසයි මිරිස් කරල් කෑලි පාවෙන තෙල් දාපු පරිප්පු හොද්දට. කොයිකටත් එයා වෙනුවෙන් ඒකත් කරලාම ඉන්නවා. 

මම පරිප්පු තෙල් දාලා එනකොට තාමත් සාලෙ පුටු දෙකක ඉඳගෙන පොඩි දෙන්නා අඬනවා. මම සිඟිති ලඟින් බිම දණගහගන්නවා. 

මධූ මෙහාට එන්න.................................. අඬ ගැහුවම ඉක්මනට එන්න ඉතිං....

මධූ ඇවිත් මා ළඟ දණ ගහගන්නවා. මම පොඩි දෙන්නගෙ ඉඟ වටේට අත්දෙක යවලා මට තුරුළු කරගන්නවා. මගේ හිත ඇතුලෙන් කඩාවැටෙනවා. ඒත්.... තව පොඩ්ඩයි. මේ ටික ඇදලාම ඉන්නවා. 

හොඳයි....... අපි මෙහෙම කරමු. දැන් හෙට අම්මයි අක්කයි ට්‍රිප් එක යනවනෙ. අපි කාලසටහනක් හදාගෙන හෙට දවසම ඒකෙ හැටියට වැඩ කරමු. උදේ වරුවම පාඩම් කරනවා. 

මධූ ගෙ ඇස් දෙක ගිහින් සිවිලිමේ නවතිනවා.  

හවස චිත්‍රපටි බලනවා. කාටුන් බලනවා. හරිද?

දිය ඇල්ලේ ගලා හැලෙන දිය දහර අතරින් සුදු මුතු කැට මතුවෙනවා. පුංචි ඔළු ගෙඩි දෙකක් තිරසට සමාන්තරව වැනෙනවා සමකාලීනව. 

පොරොන්දු වෙනවානං එහෙම හෙට දවස වැඩකරන්න, කවුරුවත් හොස්ටල් නවතින්නේ නෑ. පොරොන්දු වෙනවද?

පුංචි ඔළු ගෙඩි දෙක සිරසට සමාන්තරව වැනෙනවා සමකාලීනව. ඒ ඔළු ගෙඩි දෙක මාරුවෙන් මාරුවට හතර සැරයක් ඉඹලා මම නැගිටිනවා.

තාත්තෙ, දහයෙ කාසි?

පංතියෙ උවමනාවකට දහයෙ කාසි 3 ගානෙ ගේන්න කියලා සිඟිතිට. ඊයේ රෑ තමා කිව්වෙ. ඒ වෙලාවෙ කාළඟද ඕවා හොයන්න පුළුවන්. මුළු ගෙදරම හෙව්වත් එක කාසියක්වත් නෑ. උදේට කඩෙන් අරන් දෙන්නම් කියලා නළවාගත්තා.

හරි. මම කඩෙන් ඇරන් දෙන්නම් යන ගමං.

හතට පන්ති. මටනම් බෑ පරක්කු වෙන්න.

ලොකුස් නානකාමරයට රිංගන ගමන් කියනවා.

ඔයා ඉක්මන් කරන්නකො පැල නොවී. අදනං විනාඩි පහෙන් එළියට එන්න ඕනි හොඳද?

මම ස්ථාවර නියෝගයක් නිකුත් කරනවා. විනාඩි පහ පහුවුණ ගමන් මම බලනවා ප්‍රගතිය.

ලොකුස්...!?

ඕ...ඕ...

මොකක්දෝ රෙද්දක්ද කොහෙද කටේ ඔබාගෙන එයා උත්තර දෙනවා. මම හිතුවෙ තාම බාත්රූම් එකේ කියලා. අනේ නෑ, ඒ හඬ ඇහෙන්නේ අපේ නිදන කාමරයෙන්. ගෑනි නියෝගය පිළිපැදලා බැලුවම. 

බිත්තර පපඩම් කෑම පෙට්ටිවලට බත් එක්ක දැම්මොත් පොඟනවා. පොඩි ග්‍රොසරි බෑග් ඉවර වෙලා. ලන්ච් ෂීට් එකක් විකර්ණයක් දිගේ දෙකට නමලා කතුරෙන් අනික් විකර්ණය හරහා කපලා හදා ගන්නවා සෘජු කෝණී ත්‍රිකෝණ දෙකක්. ඒකෙන් ලැබෙන වර්ගඵලය සෘජුකොණාශ්‍ර දෙකකට කැපීමෙන් ලැබෙන වර්ගඵලයට සමාන වුණත් ඒකේ සෘජුකෝයේ ඉඳලා ඊට සම්මුඛ පාදයට අඳින ලම්භකය සෘජුකෝණාශ්‍රෙය් පළලට වඩා වැඩියි. වැඩි බිත්තර ප්‍රමාණයක් ඔතන්නත් පුළුවන්! මම ඒ වැඩේ ඉවර කරලා ආයිත් ෆෝන් එක ගන්නවා කලින් නෝට් එකට එකතුවක් කරන්න.

Grocery Bags

මාධවීව තනි කරලා අපි හැමෝම තාවකාලික අභින්ෂ්ක්‍රමණයකට සැරසෙනවා. මාධවී ඉස්සරහට එනවා ශ්‍රියා කාන්තාව වගේ නයිටිය පිටින්. 

මධූ කණ්ණාඩි දෙක ගත්තද?

වීදුරු වහලා නිසා ඇහෙන්නැතිව ඇති කියලා හිතාන එයා අත්දෙකේ දබරැඟිලි වලින් බෝතල් අඩි තරම් රවුම් දෙකක් අවකාශයේ අඳිමින් අහනවා.

ඔව්... ගත්තා.

මධූගේ ප්‍රකාශය ඊට වඩා ලොකු රවුම් දෙකක් අවකාශයේ එකේ අඳිමින් මම මාධවීට රූපමය සන්නිදර්ශනයකින් පෙන්නුම් කරනවා. එයා හිනාවීගෙන මම ඉන්න පැත්තට ඇවිදගෙන එනවා. මම පැති වීදුරුව පාත් කරනවා. ඔව්...එයා හිනාවෙනවා.

ඔන්න ඔහොම හිනාවෙලා ඉන්නවකො උදේ පාන්දර මල පන්නන්නැතිව.

උදේ වරුවේ එන දුරකථන ඇමතුමක එක සිරස්තලයක් මම විකාශය කරනවා ප්‍රවෘත්ති වලට විනාඩි පහකට කලින් දාන මෙව්වා එක වාගෙ, එයාගෙ බඩට ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා. අපි පස්සෙන් පස්සට ගමන අරඹනවා.

අම්මා හිනාවෙලා ඉන්නවනං ඒ තරං ලස්සන කවුරුවත් නෑ

මධූ කියනවා. මම එයාලට කිරිඅල පාඩම කියා දෙනවා. බ්ලා...බ්ලා...

තාත්තෙ මේනකාව ගන්න තියෙනවා...

ඔයා පුදුම පොරක්නෙ. කඩේට ගිහිං නංගිට කාසි අරං දුන්නොත් පරක්කු වෙනවා කියලා කෑ ගහලා දැන් එනවා මෙතන...

අනේ අක්කෙ ඔය තරං අයට ඉඩ නෑ මේකෙ.

මේ..... තමුන් මගෙන් කන්නැතිව ඉන්නවා.

හන්දියේ ටිකක් වෙලා හිටියත් මේනකා එන පාටක් නෑ. මගේ පුෂ්පය නැවත විකසිත වෙනවා. මම අතුරු පාරකට රිවස් කරලා ආපහු හරවගෙන ගිහිං මේනකාලගෙ ගෙවල් තියෙන අතුරු පාරට හරවන්න හදද්දිම ගෑනි එනවා නලව නලව. ඒ පාර මම ආයි රිවස් කරලා ආයි ඉස්සරහට අරං ඒ පාරට පස්ස ඔබලා නවත්තනවා. මිනිස්සු කට ඇරගෙන බලනවා මේ මොකද මේ බයික් වල වාගෙ අට ගහන්න පුරුදු වෙනවද කියලා. එයාලා කොහොමත් සාමාන්‍ය අක්ෂයෙන් අපගමණය වෙන දේවල් ගැන හරි උනන්දුයි.

මොනවා වුණත් විවිධ ජ්‍යාමිතික තල රූප හැඩයන්ගෙන් සමන්විත මූණු ටික ප්‍රතිස්ථාපනය කරගෙන මේනකාට හිනා මූණ පෙන්නගන්න අපේ කට්ටියට හැකිවුණාද කියලා මම බැලුවෙ නෑ. මමනම් එහෙම කලා කියලා මම දන්නවා.

එහා ගෙදර ඇන්ටි ශිෂ්‍යත්ව පේපර් එකක් හොයාගෙන ඇවිත් කොහෙන්ද මන්දා. අම්ම කිව්වලු අම්මටත් එකක් ගෙනත් දෙන්න කියලා.

අර මොකටද? පෝස්ට් මෝටෙම් එක තියන්නද? පිස්සුනේ!

හිනා දුමකින් කිට්ගේ ඇතුල වැහිලා යනවා ඇතුලේ තියෙන නවීන තාක්ෂණික උපකරණ සේරම නොපෙනෙන්න. මධූ ආයිත් වෙන පෝස්ට් මෝටෙම් එකකට පාර හොයාගන්නවා ඒකෙන්. අම්මා එක්ක ආරෝවක් පිරිමහන්න හදනවා.

කාලය ප්‍රශ්න විසඳනවා. ඔයා එයාට ඒ ගැන මතක් කරන්න අවශ්‍ය නෑ. 

ඒක පැහැදිලි කරන්න තව ජේදයක් මට උවමනා වෙනවා. කතාවෙන් කතාවෙන් ලොකුස්ගෙ පන්තියත් පහුවෙනවා. 

ඔය කොහෙද යන්නෙ...හයියෝ හයියෝ නවත්තන්න.

සුනාමියක් එනවා වගේ ලොකුස් කෑ ගහනවා. එයාලා එළියට දැම්මට පස්සෙ පොඩි දෙන්නා සහ මගේ සය කන් මන්ත්‍රණය පටන්ගන්නව. මම දිනචරියාවෙ කැමතිම කොටස. මාධවිත් කියන්නෙ ඔය යන ගමන් පුළුවන් තරම් දැනමුතුකම් දෙන්න කියලා තමා. ඒ වුණට එයා දවසම දෙන දැනමුතුකම් අපේ නඩේට හරියට නයින්ට රෝස් පාන් වගේ. සංඛ්‍යාතය වැඩි වීමේ ප්‍රතිවිපාක.

කොන්වන්ට් එක ඉස්සරහ තියෙන කඩේ නංගිගෙන් තරහා නැතිව දෙන්න කියලා ඉල්ලපු දහයෙ කාසි දෙක දුන්නෙ පොඩ්ඩක් අදිමදි කරලා. මාරු සල්ලි පිට කරනවා කියන්නෙ වෙළෙන්දෙක්ගෙ ඇඟෙන් ඇටයක් ගන්නවට වඩා අමාරු වැඩක්. වෙනත් බඩුවක් විකුණන්නෙ නැතිව එහෙම කරන්න වෙනවා කියන්නෙ මුළු මහත් අස්ථි පද්ධතියම ගලවලා ගන්නවා වගේ වැඩක්. ඒ අතින්නම් සිංහල මුස්ලිම් කොයි වෙළෙන්දත් එකයි මගේ හිතේ.

උදේ හතහමාර වෙනකං තියෙන වාහන තදබදයයි ඒක පිහිටලා තියෙන නගරයයි මගඇරලා මම අබලන් පාරකින් ආපහු එනවා. පාරේ අබලන් වෙලා තියෙන්නෙ ටිකයි. ඒ ටික පහුවුණ ගමන් ඇරලා තියලා එන්නෙ. සම්බෝල පාට බල්ලෙක් පාර අයිනෙ ඉඳලා මැදට පනිනවා. බලු ඔලුවෙන් හරක් පස්සෙන් කියනවා වගේ බල්ලා පනින පැත්ත මොකක්ද, හිස ඇරුණු අත! බොහොම අමාරුවෙන් වේගය අඩු කරලා බල්ලා බේරලා ඉදිරියට එනවා.

යාර විස්සක් යන්න කලින් මට මුණ ගැහෙනවා සමහර දාට අපි යනකොට පාරට පනින දුඹුරු පාට මැර බල්ලා. වෙනදට එහෙම තැන්වලදි ළමයි බයවෙන නිසා වේගයෙන් යනවා. අද මෙයා පනිනකොට මට හිතුනා ප්‍රතිචාරය බලන්න වෙනසක් කරලා. ඌ බුරාගෙන එනකොට වේගය අඩුකරලා නැවැත්තුවා. දැන් ඌට කරකියා ගන්න දෙයක් නෑ.

හරිද සනීපද? 

කාගෙන් හරි අසාධාරණයට ලක්වුණු බල්ලෙක්. සමහරවිට කලින් බල්ලාට වෙන්න ගිය අසාධාරණය දැකලා ප්‍රකෝප වුණාද දන්නෑ. ඌ එල්ලුම් ගහ දියව් කියලා උද්ඝෝෂණේකට කට්ටිය එකතු කරන්න කලින් මම ඇදලා එනවා. බල්ලන් වර්ණ අන්ධයි. ඒ වගේම අජීවී දේවල්වල හැඩයන්ගේ සියුම් වෙනස්කම් හඳුනාගන්න උන් අසමත්. ඒ වුණාට බල්ලා තරම් හිතවතෙක් මනුස්සයන් අතර නැති වෙන්න පුළුවන්. අර ආත්මාර්ථකාමී, ගුණමකු, කෑදර, කරදරකාර, අවලං පූසන්ට වඩා බල්ලො දාහෙන් සම්පතයි.

********************************

හමුවීම පාසල් බිමට පමණක් සීමා වූ ඒ ඒකාකාරී රටාව කඩන්න මට ඕනි වුණා. ඇයව තුරුළු කරගන්න මට උවමනා වුණා. මූණට මූණ තියාගෙන ඇත්තටම හැබෑවක් වුණු ඒ හුස්මෙ සුවඳ විඳින්න මට ඕනි වුණා. අවශ්‍ය පමණට නැතත් පරිසාධන මට්ටමට ඇවිත් තිබුණු ඒ යටිතොල මගේ දෙතොලට මෘදුව හිරකරගන්න මට ඕනි වුණා. කොටින්ම සුදු ගවුමට යටින් ඇති දේවල්වත් මගේ සිහින කුමාරියට සමානද කියලා හොයන්න මට ඕනිවුණා.

පංති දවසක් කට් කරමුද?

අපෝ බෑ.... කවුරුවත් දැක්කොත් අම්මලා මාව මරයි.

ආහ්...ඕක හෙන පරණ තැටියක්නෙ. නැද්ද අළුත් එකක් එහෙම.

මේ ඔයා දන්නවද? අපේ සමරෙ මාමලගෙ ගෙදර කිතුල් රා තියෙනවා. 

නෑ..........! මං එන්නද ඔයාලගෙ මාමලගෙ ගෙදර? සුවර් එකටම හැමදාම රා තියෙනවනෙ?

නෑ......... එහේ රා නෑ.....

එයා අහක බලාගන්නවා. ඒ ගමන් මට හොරෙන් මං නොදන්නා කොලයක එක කොටුවක ඩබ්ලිව් අකුරක් ලියා ගන්නවා. එයාව රස විඳින්න මට තේරෙන්නෙ නෑ. මගේ නියපොත්තයි ඇඟිල්ලෙ හමයි අතරෙ පුංචිම පුංචි උදළු පාරක් වදිනවා. 

නියපොතු වැවෙන්න දෙන්නෑ නේද? ලකුණක් නොකැපි අදට බේරුණා කියලා හිතාගන්නවා.

ඉතිං කියන්නකො. කට් කරමුද පංති?

බෑ කිව්වනෙ මැට්ටෝ, දැන් එක පාරක්.

එහෙනං බෑ...එහෙනං බෑ...

මම අරලිය ගස් දෙබල අස්සෙන් බලා ඉඳලා පාසල් මාවත දිගේ යන සම වයසේ පෙනුමැති පිට මැදට කෙස්වැටිය ඇති, ඇත් දල පාට සම චතුරශ්‍රාකාර දැරිවියක් එක්ක හිනාවෙනවා. ඇයත් ආරාධනාත්මක හිනාවකින් ප්‍රති උත්තර දෙනවා. ඇගේ දිගු අතැඟිලි කෙහෙවැටිය දිගේ කණට පිටුපස්න් බෙල්ල දක්වා ලැසි ගමනක යෙදෙනවා. මෙතෙක් මගේ සුරතේ දැවටී තිබුණු කෙටි අතැඟිලි පුරුකෙන් පුරුක ගැලවී හැලෙනවා, බිමටම!

මා සැනසෙනවා මා පිය ළඳගේ - මුදු සැනසුම් සිහිලේ
හිත හිනැහෙනවා මා මඟ තොට දී - දුටු ළඳ මුව මඬලේ

බන්දුල විජේවීරට පිස්සු! මට එදා හිතුනා. පිරිමි සිතේ ඒ දෙබිඩි පිළිවෙත ගැන සත්‍යය මම මටම වංචාකරගත් නිසා. 

ඈතට ඇදෙන සමචතුරශ්‍රය සිරස් අක්ෂය වටා අංශක අනූවක කෝණයක් හදනවා. ඇත්දල පාට සමචතුරශ්‍රෙය් ඉහල පාදයට ආසන්නයේ කිරි සුදු පාට මුතුහරක්!

හරි... කට් කරමු. මේ සෙනසුරාදාම.

යේ.............. මම ආසම ඔයාගෙ ඔය නිර්භීතකමට.





෴ මතු සම්බන්ධයි ෴