ජීවිතය - 05

තාත්තා තාත්තා ගැන දන්න හින්දා තමයි පුතේ කොල්ලො ගැන විස්වාසයක් නැත්තෙ. මම කියන්නෙ නෑ හැම පිරිමියෙක්ම නරකයි කියල. ඒ වුණාට පිරිමි කියන්නෙ පිරිමි. ඒක වයස අවුරුදු පහද හැටපහද කියන එක නෙමේ ප්‍රශ්නෙ. පිරිමියෙක් එක්ක අන්තෙට යන්න ඕනි බැඳපු දවසක. 

මං නෙමේනෙ, දැං ඔය තාත්තනෙ අන්තෙට ගිහිං තියෙන්නෙ.

මැට්ටො, මම කියන දේ තේරුම් ගන්නවා. හැම පිරිමියෙක්ම වගේ බලන්නෙ ඔය කියන අන්තෙට ඉක්මනටම යන්න. ඒකට මිනිහෙක්ට දවසක් තිබුණම ඇති හොඳටම. නෑ නෑ...පැය දෙකක් ඇති හොඳටෝම.

දැං ඔය කියන එක මේකට ඈඳෙන්නෙ කොතනදිද?

මෙතනට ඈඳෙනව මේවා දුර දිග ගිහාම. කතාව එච්චරයි. මම මේ ගෙදර ඉන්නද දොට්ට බැහැල යන්නද? මම දවසම බිබී පාර පුරාම ඇවිදිනවා. මොකද කියන්නෙ?

හරි හරි...දැං මොකක්ද මං කරන්න ඕනි?

මේ කියන කොල්ලගෙ නම්බර් එක මතකද?

හ්ම්!

ආ........නොම්මරෙත් මතකයි. යවනවා එස් එම් එස් එකක් ආයි මීට පස්සෙ ඒවා එවන්න එපා කියලා. 

දැං අහවල් එකටයැ එවන්නෙ. පොලේ ගහලා...

ඒ වුණාට සිම් එක ඇතිනෙ. ඒක දාගනී තමුසෙ මොකේට හරි. මම තමුසෙට පැය දෙකක් දෙන්නං. මතක තියාගන්නවා අපේ අක්කලා තමුසෙ කරපු දේ කලානං තාත්තා උන්ව එල්ලලා මෙලහට. කෝ අර ෆෝන් කෑලි ටික?

විභාගෙට පමණක්ම
හිත් පොඩිය යොමු කරං
දෙමාපිය සුභ සිහින
මල්ඵලද ගෙන එන්න
සිදුවේවි අපහටත්

ගෙවීයන යොවුන්විය
සොඳුරු ආදර දෙබසකට
අවසරය නැත අපට

ඒ හෙයින් මින් දදුනි
නොවිදින්න පෙම් හී
මේ පුංචි හිත් වලට

***************************************

ඔහෙත් එහෙමද?

ඒයී......

ම්...

අපි නානකොට එහා ගෙදර මිනිහා බලා ඉන්නවා.

ඉතිං හොඳයිනෙ. කාටද ආඩම්බර? මටනේ....

ඔයාට විහිළු! ලොකු දුව නානකොටත් බලනවලු.

මුගෙ මෑණියන්දෑට %*)@#)&...

තාත්තෙ අපි නානකොටත් අර පොඩි කොල්ලා ඇවිත් බලනවා.

මේ එකවර හඬනගන්නේ මධූ සහ සිඟිතිය.

එහෙනං අනුජාත පුතෙක්! යකෝ මං පෙරේදා ඔය පවුලම හන්දියට යනකං දාගෙනත් ගියා. හිටිංකො...

--------------------------------

වැඩි ඇරී නිවසට ආ විගස නිවස පිටුපස වූ ටැංකිය කරා ඇදෙන්නේ නෑම තරම් වින්දනයක් නැතැයි ඒ මොහොතට හෝ සිතමිනි. නිදිමත දැනුනාම නින්ද තරම් වින්දනයක් නැතැයි මේ චපල හිතම මට කියයි.

තාත්තේ මාත් එනවා

ලොකුස් මා පිටපසින් ඇදෙන්නේ ඇය උපන්දා සිට ගල් මුල් වල පැටලී වැටී බැණුම් අසමින් මා පසුපස දායාද ඉල්ලමින් ආ අයුරින්මය. මගේ නෑම ඉක්මන් කරගත්තේ මැයද ඉතාම ප්‍රායෝගික හා ඉතාම සාමාන්‍ය ගැහැණියක් ලෙස නෑමට පැයක් පමණ ගතකරන නිසා ඉක්මනින් මාරු වීමටය.

තාත්තේ..අර..අර.. පොර එනවා අදත්.

සැබෑවකි. මගේ එක් කල්‍යාණ මිත්‍රයෙකුගේ මුහුණුවරට ආසන්න මුහුණක් ඇති මේ මිනිසා ඔහුගේ නිවස පිටුපසට එන්නේ ගෙවත්තේ කුණු ගොඩක් මහ කුණු ගොඩට එකතු කරන්නට බව ඔහුගේ ඉරියව්වලින් සිතාගත යුතු වූයේ ඉඩම් දෙක මැදින් දිවෙන ආසන්න සරල රේඛීය තාප්පය නිසාය. තවත් වතුර බාල්දි පහ හයකට පසු ඒ මූණම නැවතත් මතුවිය. මේ මොහොතේ අඳුරද යාන්තමින් හාත්පස පැතිර තිබිණ. මා ඇඟ පිසදමද්දී තුන්වන වර ද මාධවී අප සිටින දෙසට පැමිණෙද්දී සිව් වන වර ද කුණු ගොඩේ අත්සන් කරන්නට ඔහු ආවේය. 

අදත් අර මිනිහා එනවා නේද?

මාධවී තැතිගත් මුහුණකින් මගෙන් අසන්නීය. මම මාධවී අමතක කර ෂැරෝන් ස්ටෝන් ගේ මුහුණ මතක් කළෙමි. කැමලා බිං ගේ අයස්කාන්ත දේහය මතක් කලෙමි. ප්‍රේක්ෂකයා දුර එනු පෙනේ. මාධවී සහ දියණිය සිටින තැනින් තාප්පය පැත්තට මද දුරක් ගොස් ප්‍රේක්ෂකයා එන පැත්තට හැරී ඇඳ සිටි තුවාය මෑත් කලෙමි. පරිසරයට විනාඩියක්!

********************************************

පානදුර බස් එක යාන්තම් තම වේගය අඩුකරගනිද්දී වම් පාදය මතට මුළු සිරැරේ බරම පවරමින් බිමට පනින්නේ කවදා හෝ දණහිසේ, වළළුකරේ ආබාධයක් ඇති වේ යැයි හාං කවිසියක් නොදැන. ඇත්තටම සිරුරේ අවයව බොහොමයක් ඒ වෙනකොට මට අමතක වෙලා. එතකොට, ඇස්දෙක? ඇස් වලින් තමා මිනිස්සු කවුද කියලා හරියටම අඳුනගන්නේ. ඒකනෙ සමහර වැදගත් අවස්ථාවල පත්තරවල ෆොටෝ දානකොට ඇස් දෙක උඩින් කළුපාට සෘජුකෝණාශ්‍රයක් දාන්නෙ. මම උඩ සාක්කුවෙන් අණ්ඩක් එළියට දාගෙන ඉන්න සංගාව රැජිනි කාන්ත් වගේ (නොදකිං!) කරකවලා අරං ඇස් දෙකේ දාගන්නවා. 

හොඳට පාර දෙපැත්ත බලලා බස් ගාල් කරපු තැනට ලං වෙන මම අක්කගෙ යාළු ටීචර්ස්ලා එහෙම නැති බවට තහවුරු කරගෙන, එක බස් එකක පිටිපස්ස දිහා බලාගෙන ඉන්න තවත් බස් එකකට ඉස්සරහින් රිංගනවා. මගේ ඇස් අනෙක් අයට නොපෙනුනත් දන්නා කියන මූණක් බැරිවෙලාවත් මතු වේවිද බයෙන් මම නිතරම බිම බලාගන්නවා. පාර අනෙක් පැත්තේ රෙදි කඩ පේළියේ පාට පාට ඉටිරෙදි රෝල් කෙළින් කරලා තියෙන තැනක් ඉස්සරහා සුදු පාට අඟල් කාලේ පේටන්ට් ලෙදර් පටි වලින් එතුනු කහ පාටට වඩා තද, දුඹරු පාටට වඩා ලා, කිසිසේත්ම තැඹිලි පාට නොවන පාද දෙකක් මම දකිනවා. ඉස්කෝලෙදි කවදාවත් නොදැක්ක, පංතියෙදි මෙතෙක් දකින්නට විශේෂ උත්සාහයක් නොදරපු ඒ පිරිපුන් පාද දෙසම මම බලාඉන්නේ මගේ ඇස් යොමු වන දිහාව කාටවත් නොපෙනේයැයි විශ්වාසයකින්. නිය මොනවගේද කියා බලන්න කවදාවත් නොවුනු ආසාවක් ඇතිවුණත් දුර වැඩි හින්දා සුදු ස්කර්ට් එකක් දිගේ උඩට ගිහින් කෙළින් අතට නිල් ඉරි වැටුණු අත් දිග බ්ලවුස් එකක් දිගේ තවත් උඩට ගිහින් කට කොනකට උපහාසාත්මක හිනාවක් නගාගත්තු ඒ රවුම් මූණ ළඟ මං නවතිනවා.

ලෝකෙන් මූණ හංගාගන්න මම දරණ උත්සාහය දිහා එයා බලාඉන්නේ උපහාසයෙන්! පොඩි මලක් ඉස් මුදුනේ ගහගෙන මං එයා ළඟට යන්න අඩිය තියනවත් එක්කම එයා අඩියට දෙකට පාර පැනලා මං ඉන්න පැත්තට එනවා. එහෙම ඇවිත් නැවතිලා බිම බලාගන්න ඒ මූණ ආයි ඉතිං කවදා ඉස්සෙයිද මන්දා. 

ඇයි මේ බිම් බලාගෙන?

..........

මොකද හලෝ බිම් බලාගෙන? මූණ දිහා බලනවකො.

බලන්න මූණක් කෝ ඔතන?

ඇයි? 

හරියට රාජේෂ් ඛන්නා වගේ.

මේ අපහාසෙ තවත් ඉවසන්න පුළුවන් කාටද? මම සංගාව ආපහු හිටපු තැනටම යවනවා. එක අතකට එයා හරි. දන්න කියන අය ගොඩක් ඉන්න පුංචි අතරමැදි නගරෙකදි කෙල්ලෙක් වෙලත් කොල්ලා එක්ක ඉද්දි මූණ හංගාගන්නෙ නැතිව ඉන්න එයාට තියෙන ආත්ම ශක්තිය මට කෝ? කෙල්ලෙකුට සෙකන්ඩ් වෙන්න ඇහැකිද එහෙමත්?

ම්...දැන්නම් මට සුවර් මේ ඔයාමයි කියලා.

අනේ මේ...මගෙන් මුකුත් අහගන්නැතිව ඉන්නවා. එහෙනං මොකටද පාර පැනගෙන ආවෙ ඉබ්බි වගේ?

ඉබ්බව දියේ දාන්න!

ඒක නෙමේ...අපි අද කොහෙද යන්නෙ?

පංති.

මොන මගුලක්ද ඕයි?

ඇයි? අපි යන්නෙ පන්ති.

මගේ ලෝකය කඩා වැටෙනවා. කිසිම හිනාවක් නැතිව බර කරලා තිරසාරව ඒ කියපු වචන හතරෙ බර හොඳටෝම ඇති ඒ ලෝකයට කඩා වැටෙන්න. කඳුළු බින්දු ඇස් අගට උණන්න කලින් මම සංගාව ආයිත් ඇදලා ගන්නවා. පාරේ මෙතෙක් ආගිය වාහන සේරම නවතිනවා. මම ඇර අනෙක් හැම කෙනාම හිටපු තැන්වලම ගල්වෙනවා. ගහකොල, ඉගිලෙන කුරුල්ලො මේ හැමදේම ඒ ඒ තැන්වලම නිශ්චල වෙනවා. හැමදේකම ප්‍රවේගය බින්දුව වෙද්දි මට මගේ ප්‍රවේගය ගැන අදහසක් නැතිව යනවා. අන්න ඒ වෙලාවෙ මට වඩා ගොඩක් වේගෙන් එයා මා දිහාට ඇවිදගෙන එන්නේ...

දුක හිතුන නේද? මං බොරුවට අනේ කිව්වෙ. අපි අද පංති යන්නෙ නෑ.

..........

කෝ ඉතිං?

මොකක්ද?

කතා කරන්නකො.

මොනා ගැනද?

ඇයි අපි අද යන දිහාව ගැන. ඕන්න අපි නගිනවා දුරටම යන බස් එකට. ඒකෙන් ගිහිං බැහැලා ආයි නගිනවා එතනින් දුරටම යන බස් එකට. අපි යනවා ලෝකාන්තෙට. දෙන්නා එක්ක පනිනවා පැනිල්ලක්.......

තනියම ගිහිං පනින්නනං හිතෙනවා මට. කරන නපුරුකම් වලට.

නපුරුකම්? ඒවා නපුරුකම් කියලද ඔයා හිතන්නෙ? මේ බලන්න. ඔයා කියන ඕනිම දවසක, ඕනිම වෙලාවක එන්න මට බැරිවෙයි. ඔයා ඒකට හුරුවෙන්න ඕනි. 

කෙල්ලක සතු නිදහස සීමාවෙයි

සිතු සේ දිව ඇවිදින්නට බැරිවෙයි

එහෙයින් නාවත් ඇරයුම පිළිගෙන.... 

සුජාතාගේ කටහඬ ඈත ලෝකෙක ඉඳලා ඇවිත් කන් දෙක පුරා රැව් දෙන්න ගන්නේ අපි දෙන්නාටම හොරා.

********************************************

පළමු පර්ච්ඡේදයේ නිසඳැස අප වැඩිමහල් දියණියගේ ස්වතන්ත්‍ර නිර්මාණයක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න.

හැට හයදාහකුත් ඇවිදින්       ගිහිල්ලා

දාහදාහකට කිට්ටුව          අදහස් දාලා

මේ සුන්දරත්වය කොහි යන්නද  දාලා

මධුමාධවී ඇත වසරක්          සපුරාලා

හැමදාම අප සමග ඉන්නා සුන්දර මිනිසුනේ, නුඹලා අප හදවත් තුල විශාල ඉඩක් වෙන්කරගෙන ඇති බව දැනගනිල්ලා....